Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

ΓΛΥΠΤΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΟΡΑΗ

ΟΜΑΔΑ 5: Αναγνώστου Ιωάννα, Ανδρονίκου Έφη, Γρύλλη Μαριάνθη, Γρυπαίου Ειρήνη  



Ελευθέριος Βενιζέλος

(Βιογραφία) 
Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πολιτικούς. Ήταν ευφυής, ρεαλιστής και οραματιστής, ευέλικτος και τολμηρός και διέθετε μια εντυπωσιακή προσωπική ακτινοβολία. 

Γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη το 1864. Στα νεανικά του χρόνια η οικογένειά του κατέφυγε στην Ελλάδα, καθώς ο πατέρας του υφίστατο τις συνέπειες της επαναστατικής του δράσης. Μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών άσκησε τη δικηγορία στα Χανιά αλλά σύντομα τον απορρόφησε η πολιτική ως μέλος της φιλελεύθερης παράταξης. 

Οι ηγετικές και πολιτικές του ικανότητες αναδείχθηκαν κατά την επανάσταση του 1897. Την περίοδο της Κρητικής πολιτείας (1898-1912) συνέβαλε στη διαμόρφωση του Κρητικού Συντάγματος, συγκρούσθηκε με τον Αρμοστή Γεώργιο για τις φιλελεύθερες αρχές του, κατέφυγε σε ένοπλη επανάσταση στο Θέρισο (1905) και πέτυχε την αντικατάσταση του Αρμοστή. Στις μετέπειτα προσπάθειές του για ένωση με την Ελλάδα ισορροπούσε με ευελιξία ανάμεσα στην τόλμη και στη μετριοπάθεια. 

Το 1910 έληξε ο ρόλος του στα πολιτικά πράγματα της Κρητικής πολιτείας, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία στην Ελλάδα και συγκρότησε το "Κόμμα των Φιλελευθέρων". Υπήρξε ο πρωτεργάτης της πολιτικής και οικονομικής ανόρθωσης της Ελλάδας και της νικηφόρας έκβασης των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913). Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε σε ρήξη με το στέμμα αλλά με κόστος τον Εθνικό Διχασμό (1915-1917) επέβαλε την πολιτική του για είσοδο της χώρας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Η Ελλάδα ανταμείφθηκε για τη συμβολή της με την παραχώρηση της Αρμοστείας της Σμύρνης (1919). Στις κρίσιμες εκλογές του Νοεμβρίου 1920 ο Βενιζέλος ηττήθηκε, αποσύρθηκε από την πολιτική, για να επιστρέψει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Με δύο ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες του (1923) -την υποχρεωτική ανταλλαγή Ελλήνων και Τούρκων και τη Συνθήκη της Λωζάννης, που καθόρισε τα σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία- άλλαξε τον προσανατολισμό της ελληνικής πολιτικής και έβαλε τα θεμέλια της ειρηνικής ανάπτυξης. 
 Η τελευταία τετραετία της διακυβέρνησή του (1928-1932) ήταν περίοδος σταθερότητας και δημιουργίας. Κορυφαία επιτυχία το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας (1930). Το τέλος της σταδιοδρομίας του σημαδεύτηκε από την απόπειρα κατά της ζωής του (Ιούνιος 1933) και το αποτυχημένο κίνημα του Μαρτίου 1935. Αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου πέθανε στις 18 Μαρτίου 1936. 
ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ θεωρείται ο  Γιάννης Παππάς, ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες γλύπτες που έδρασαν στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, μεταφέροντας και αξιοποιώντας τις διδαχές της μεταροντενικής γαλλικής σχολής. Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Κωνσταντινούπολη, γιος του χειρουργού Αλέξανδρου Παππά. Το Σεπτέμβριο του 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένειά του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το 1929 ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γ' Γυμνάσιο Αθηνών. Το 1930 εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (École Supérieure des Beaux-Arts) του Παρισιού. Από το 1930 ως το 1932 σπουδάζει στο εργαστήριο του καθηγητή Ζαν Μπουσέ (Jean Boucher). Το 1937 βραβεύεται με χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Το 1939 εκθέτει στο Παρίσι το πρόπλασμα του ανδριάντα του Αδαμαντίου Κοραή. Επιστρέφει στην Ελλάδα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Την 28η Οκτωβρίου 1940 επιστρατεύεται και υπηρετεί στη ζώνη των πρόσω ως απλός οπλίτης. Τον Απρίλιο του 1941 επιστρέφει από το μέτωπο. Τα χρόνια της Κατοχής εργάζεται στο εργαστήριό του στην αθηναϊκή συνοικία Ζωγράφου. Το Δεκέμβριο του 1944 κατατάσσεται στο Βασιλικό Ναυτικό και υπηρετεί στην Ανωτέρα Ναυτική Διοίκηση Αλεξανδρείας ως ναύτης. Παραμένει στην Αλεξάνδρεια ως το 1951 και μελετά τα μνημεία της αιγυπτιακής τέχνης στο Κάιρο και την Άνω Αίγυπτο. Το 1952 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου το 1953 εκλέγεται καθηγητής των Εργαστηρίων Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.). Ο Γιάννης Παππάς πέθανε στην Αθήνα στις 18 Ιανουαρίου 2005 σε ηλικία 92 ετών και ετάφη στο Α΄Κοιμητήριο Αθηνών. Ο Γιάννης Παππάς θεωρείται ένας από τους πιο παραγωγικούς νεοέλληνες γλύπτες .  


Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

(Βιογραφία)

 Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε το 1770 στο Ραμαβούνι Μεσσηνίας από τη Ζαμπία Κωτσάκη και τον Κωσταντή Κολοκοτρώνη.Ο πατέρας του σκοτώθηκε κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1770 μαζί με δύο αδέλφια του από τους Τούρκους.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έγινε κλέφτης και στα 15 του καπετάνιος. Πολέμησε στο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1805 και για αυτή του τη δράση κυνηγήθηκε από τους Τούρκους.

Το 1810 εντάχθηκε στον αγγλικό στρατό και για την ανδρεία του στις μάχες εναντίον των Γάλλων πήρε το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία. Στις 23 Μαρτίου 1821 ύψωσε την σημαία της επανάστασης στην Καλαμάτα. Έλεγε σε αυτούς που τον ρωτούσαν για την έκβαση του αγώνα " είδα ένα όνειρο ότι ο Θεός υπέγραφε ένα συμβόλαιο ...την ελευθερία της Ελλάδος και ο Θεός την υπογραφή του δεν την παίρνει πίσω".Πήρε μέρος σε όλες σχεδόν τις μεγάλες μάχες της επανάστασης με αποκορύφωμα την άλωση της Τριπολιτσάς αλλά και την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια σώζοντας την επανάσταση.
Ονομάστηκε αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων.Κατά την είσοδο στην Τριπολιτσά αναφέρει στα απομνημονεύματα του "όταν έμβηκα στην Τριπολιτσά με έδειξαν τον πλάτανο είς το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνες ...αναστέναξα και είπα.Αίντε πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθησαν εκεί και διέταξα και τον έκοψαν".

Κατά την διάρκεια του πρώτου εμφυλίου προσπάθησε να συνετίσει τις δύο πλευρές,δεν τα κατάφερε ,και τάχθηκε με το μέρος των οπλαρχηγών. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί ο γιός του Πάνος και ο ίδιος να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς στο Ναύπλιο. Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο,τις διαδοχικές ήττες των Ελλήνων και την λαϊκή απαίτηση, η κυβέρνηση τον ελευθερώνει.

Ο Γέρος του Μοριά βλέποντας την σοβαρότητα της κατάστασης προσπαθεί να εξυψώσει το ηθικό των Ελλήνων στρεφόμενος κατά αυτών που προσκύνησαν τον εχθρό "όσοι προσκυνήσατε,να μου φέρετε τα προσκυνοχάρτια και να σας δώσω άλλα εγώ της πατρίδας". Εκστράτευσα κατά των χωριών του Λάλα,που προσκύνησαν τον Ιμπραήμ,λέγοντας "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους" σώζοντας για άλλη μια φορά την επανάσταση. Αργότερα στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι δεν φοβήθηκε ποτέ κατά την διάρκεια της επανάστασης,παρά μόνο εκείνη τη φορά που είδε Έλληνες να προσκυνούν.
Χαρακτηριστικό της αγάπης για την πατρίδα είναι το ακόλουθο απόσπασμα από τα λεγόμενά του:"ο Ιμπραίμης μου επαρέγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν.Εγώ του αποκρίθηκα ας πάρει πεντακόσιους,χίλιους και εγώ άλλους τόσους και τότε πολεμούμε ή αν θέλει και να μονομαχήσωμεν και οι δύο.Αυτός δεν με αποκρίθηκε είς κανένα.Και άν ήθελε το δεχθεί το έκαμνα με όλην την καρδίαν,διότι έλεγα αν χανόμουν ας πήγαινα,αν τον χαλούσα εγλύτωνα το έθνος μου".

Υποστήριξε τον Καποδίστρια αλλά και αργότερα την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833 μετά τις διαφωνίες του για ασυδοσία της αντιβασιλείας συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Ναύπλιο κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία.Καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά υπό την πίεση της λαϊκής κατακραυγής, η ποινή μετατράπηκε σε 20ετή φυλάκιση.Το 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα έλαβε χάρη και πήρε το βαθμό του στρατηγού. Σε όλη του τη ζωή δεν έπαψε να αγωνίζεται για το καλό της πατρίδας. Παιδιά του ήταν ο Γιάννης που έγινε πρωθυπουργός,ο Κωσταντίνος ,ο Πάνος και η Ελένη. Πέθανε το 1843 στην Αθήνα από εγκεφαλικό.

ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη θεωρέιται  ο Λάζαρος Σώχος (1862-1911), ένας διακεκριμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1862 στο χωριό Υστέρνια της Τήνου από φτωχή αγροτική οικογένεια. Σε ηλικία εννέα ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και πήγε στην Κωνσταντινούπολη σε κάποιο θείο του, λιθοξόο το επάγγελμα. Μπήκε στην τέχνη και έμαθε τα βασικά στοιχεία της γλυπτικής, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα στην καλλιτεχνική σχολή του Γάλλου Guillement, όπου κατέκτησε αμέσως τον θαυμασμό και την εκτίμηση των δασκάλων του και γνωρίστηκε με τη συμμαθήτριά του Θηρεσία Γ. Ζαρίφη, κόρη του τραπεζίτη Γεωργίου Ζαρίφη, που ανέλαβε την υποστήριξη των πρώτων δημιουργικών του προσπαθειών.
Όταν ο Guillemet πέθανε και η σχολή του έκλεισε, ο Σώχος, με μόνο εφόδιο μια συστατική επιστολή, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να παρακολουθήσει μαθήματα γλυπτικής στο Πολυτεχνείο με δάσκαλο το Λεωνίδα Δρόση, στο εργαστήριο του οποίου εργαζόταν με ευτελές ημερομίσθιο, και ζωγραφικής κοντά στο συμπατριώτη του Νικηφόρο Λύτρα. Τα έξοδα των αθηναϊκών σπουδών του κάλυπτε, ως ένα βαθμό, το Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας της Τήνου, με τη χορήγηση υποτροφίας ύψους 30 περίπου δραχμών μηνιαίως. Τελικά αποφοίτησε με άριστα σε όλες τις τάξεις γλυπτικής και ζωγραφικής. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του το 1881, με τη βοήθεια της Θηρεσίας Γ. Ζαρίφη, η οποία τώρα ήταν κυρία Α. Βλαστού, ο Σώχος πήγε στο Παρίσι για μετεκπαίδευση και έγινε ο πρώτος Έλληνας εικαστικός που σπούδασε στο εξωτερικό. Στο Παρίσι διακρίθηκε και κέρδισε σε διάφορους διαγωνισμούς συνολικά δεκαεπτά αργυρά και χάλκινα μετάλλια προόδου. 
Το 1901 επέστρεψε στην Ελλάδα  και το 1908 γίνεται καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στην οποία δίδαξε Πλαστική  ως το 1911. Έργο του ήταν η αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας. Φιλοτέχνησε επίσης πολλά έργα, τα οποία όλα σχεδόν κατά καιρούς βραβεύτηκαν. Στα σημαντικότερα δημιουργήματά του συγκαταλέγονται: ο Κολοκοτρώνης, που βραβεύτηκε από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης, τα μνημεία του Παύλου Μελά και του Ανδρέα Συγγρού, η προτομή του Αδαμάντιου Κοραή, η οποία βρίσκεται στη Γαλλία, και τα δύο ανάγλυφα που βρίσκονται στην βάση του Ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα. Ο Λάζαρος Σώχος άφησε την τελευταία του πνοή το 1911.
 Αδαμάντιος Κοραής 



(Βιογραφία)

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ (1748-1833)


Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε στη Σμύρνη και η οικογένειά του καταγόταν από τη Χίο. Μεγάλωσε σε περιβάλλον λογίων και αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή επί διευθύνσεως του Ιερόθεου Δενδρινού. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εκμάθηση ευρωπαϊκών γλωσσών. Το 1772 έφυγε για το Άμστερνταμ, τυπικά για να εργαστεί στις επιχειρήσεις του εμπόρου Στάθη Θωμά, ουσιαστικά όμως για να διευρύνει τους πνευματικούς και κοινωνικούς του ορίζοντες. Δέκα χρόνια αργότερα κατόρθωσε παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της οικογένειάς του να φύγει στο Μομπελιέ της Γαλλίας για σπουδές ιατρικής (τις οποίες ολοκλήρωσε το 1787, οπότε αναγορεύτηκε διδάκτωρ). Εκεί μυήθηκε στο πνεύμα του γαλλικού Διαφωτισμού και αφοσιώθηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής γραμματείας. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση που αντιμετώπισε μετά το θάνατο των γονιών του ένα χρόνο αργότερα, τον ανάγκασε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μετάφραση. Από το 1788 και ως το τέλος της ζωής του έζησε στο Παρίσι και έζησε από κοντά τη Γαλλική Επανάσταση, τα γεγονότα της οποίας επηρέασαν καθοριστικά τη σκέψη του. Μέλος της Εταιρείας των Παρατηρητών του Ανθρώπου, ανέπτυξε φιλογαλλική δράση, μετέφρασε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλα φιλελεύθερα νομικά και πολιτικά κείμενα. Το ενδιαφέρον του για την πολιτική κατάσταση στο νέο ελληνικό κράτος, αν και από απόσταση, τον συντρόφεψε ως τα τελευταία χρόνια του, οπότε τήρησε πολεμική στάση έναντι της διακυβέρνησης του Καποδίστρια. Παράλληλα ο Κοραής εξελίχθηκε σε κεντρική μορφή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, εμβαθύνοντας περισσότερο στις φιλολογικές και γλωσσολογικές μελέτες και διευρύνοντας τον κύκλο των γνωριμιών του με γάλλους και έλληνες ομογενείς. Στις αρχές του 19ου αιώνα οδηγήθηκε σταδιακά στη διαμόρφωση μιας θεωρίας για το νεοελληνικό γλωσσικό ζήτημα, γνωστής ως θεωρία της «μέσης οδού», η οποία αποτέλεσε σημείο αναφοράς και είχε ποικίλες επιπτώσεις στη μετέπειτα εξέλιξη της νεοελληνικής γλώσσας και γραμματείας. Αποτέλεσμα συνειδητής και εκ των έξω επέμβασης στη φυσική λειτουργία της γλώσσας, η «καθαρεύουσα» του Κοραή χαρακτηρίζεται θεμελιακά από τον τεχνητό χαρακτήρα της και ο ρόλος της στη λύση του μακρόχρονου ελληνικού γλωσσικού ζητήματος υπήρξε μάλλον ανασταλτικός παρά βοηθητικός. Στο χώρο της λογοτεχνίας τοποθετείται με το όψιμο αφηγηματικού χαρακτήρα κείμενό του Ο Παπατρέχας, τυπικό δείγμα απόπειρας συγγραφής με διδακτικό διαφωτιστικό στόχο. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Αδαμάντιου Κοραή βλ. Κεχαγιόγλου Δημήτρης, «Αδαμάντιος Κοραής», Η παλαιότερη πεζογραφία μας. Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΒ΄,2, σ.80-96. Αθήνα, Σοκόλης, 1999. 
  
ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ θεωρείται ο Τάκης Παρλαβάντζας. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ΑΘΗΝΩΝ, ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ, και ΠΑΡΙΣΙΟΥ και πήρε τα αντίστοιχα διπλώματα. Στις 10ετή σπουδές του περιλαμβάνονται η ζωγραφική, η γλυπτική, η χαρακτική, το vitrail, και το ψηφιδωτό, η νωπογραφία, η μνημειακή τέχνη, και άλλες τεχνικές. Έχει εκθέσει σε 9 πανελλήνιες πολλές ατομικές αλλά και ομαδικές εκθέσεις τα έργα του, χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές. Εξετέλεσε έργα πολυ μεγάλων διαστάσεων, όπως 
  • Τοιχογραφία 100m2 στην εστία της Ν.Σμύρνης
  • Τοιχογραφία 24m2 vitraux στο Δημαρχείο Αθηνών
  • Τοιχογραφία 24m2 vitraux στο Δημαρχείο Αθηνών
      Για το ζωγραφικό του έργο τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών στην 11η έκθεση. Πολλά γλυπτά, μνημεία και προτομές είναι στημένα σε διάφορες πόλεις όπως : Σαμοθράκη, Σαντορίνη, Λίμνος, Γλυφάδα, Πειραιάς,Βόλος, Θεσσαλονίκη και Καμμένα βούρλα.                                                                             

1 σχόλιο:

  1. Πολυ καλη δουλεια χωρις περιτολογιες και με ουσια και δομη το μονο που λειπει ειναι οι φωτογραφιες του.Μπραβο!!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή